Caro lettore - Αγαπητέ αναγνώστη

Da oggi è possibile tradurre tutto il blog in cinque lingue! Basta cliccare la bandierina preferita.

Από σήμερα είναι δυνατή η μετάφραση του blog σε πέντε γλώσσες! Αρκεί ένα click στην σημαιούλα της επιλογής.

La mia altra metà - Το άλλο μου μισό

T'amo senza sapere come, né quando, né da dove,
t'amo direttamente senza problemi né orgoglio:
così ti amo perché non so amare altrimenti

che così, in questo modo in cui non sono e non sei,
così vicino che la tua mano sul mio petto è mia,
così vicino che si chiudono i tuoi occhi col mio sonno.

(da Cento sonetti d'amore, Pablo Neruda)

Σ' αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ' αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια,
σ' αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ'άλλον τρόπο
παρά μ' ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.

(Εκατό ερωτικά σονέτα, Pablo Neruda)

Tenerezze

- mammina...
Apri un occhio.
- mammina..
Apri anche l'altro mentre il marito gira dall'altra parte facendo finta di dormire profondamente.
- Angelo mio, vuoi il lattuccio? Dai, bevi e rimettiti a dormire che oggi è domenica e non ci si sveglia alle 7!

Τρυφερότητες

- μανούλα...
Ανοίγεις το ένα μάτι
- μανούλα...
Ανοίγεις και το άλλο ενώ ο σύζυγος γυρνάει από την άλλη προσποιούμενος ότι κοιμάται βαθιά.
- Άγγελε μου, θες γαλατάκι; Έλα πιες το και ξανακοιμήσου γιατί σήμερα είναι Κυριακή και δεν ξυπνάμε από τις 7!

I comment therefore I exist!

O meglio : I get commented therefore I exist!
Cos'è un blog senza commenti?
Una voce nel vuoto, un uomo solo in un' isola sperduta.
Grazie di cuore a chi commenta

Σχολιάζω γι' αυτό υπάρχω!
Η' καλύτερα : Σχολιάζομαι γι'αυτό υπάρχω!
Τι είναι ένα blog χωρίς σχόλια;
Μια φωνή στο κενό, ένας άνθρωπος μόνος στον ωκεανό.
Ευχαριστώ εγκάρδια όποιον σχολιάζει

Summer solstice - G.Seferis

Τ' άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης
επιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν.
Τ' άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου,
τη δική σου φωνή όχι εκείνη που σ' αρέσει·
μουσική σου είναι η ζωή αυτή που σπατάλησες.
Μπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις
αν καρφωθείς σε τούτο τ' αδιάφορο πράγμα
που σε ρίχνει πίσω εκεί που ξεκίνησες.
....
Ζωή σου είναι ό,τι έδωσες
τούτο το κενό είναι ό,τι έδωσες
το άσπρο χαρτί.

The blank page, difficult mirror,
gives back only what you were
The blank page speaks with your voice,
your own voice not the one you like;

Your music is this life you wasted.
You could regain it if you wish,
if you fasten to this indifferent thing
which casts you back there where you set out.
...
Your life is what you gave
this blank is what you gave
the blank page.

Il foglio bianco, uno specchio duro,
riflette solo ciò che sei stato
Il foglio bianco parla con la tua voce,
la tua voce, non quella che ti piace;
la tua musica è questa vita che hai sprecato.
La puoi riguadagnare se vuoi,
se ti leghi a questa cosa indifferente
che ti rispedisce là da dove sei partito.
....
La tua vita è tutto quello che hai dato
questo vuoto è quello che hai dato
il foglio bianco

To blog or not to blog?

So I have a blog. But I don't know what to do with it!
Avrete già ben notato che qui manca qualcosa; un tema specifico, un qualcosa per fare questo blog interessante oppure utile oppure divertente.
La mia prima intenzione era di raccontare una vita italoellenica e sono piena di idee, pensieri, riflessioni, emozioni... Avrei tanto da raccontare ma dovrei espormi al mondo. E questa è la chiave! Raccontare mia vita a sconosciuti? Perché mai? E chi sarà il lettore? Solo perché ho la possibilità di farlo non significhi che lo voglio fare veramente!

Απέκτησα λοιπόν blog. Και δεν ξέρω τι να το κάνω!
Θα προσέξατε πως εδώ κάτι λείπει, ένα θέμα, κάτι που θα κάνει αυτό το blog ενδιαφέρον ή χρήσιμο ή διασκεδαστικό. Η αρχική μου πρόθεση ήταν να διηγηθώ μια ελληνοιταλική ζωή και είμαι γεμάτη ιδέες, σκέψεις, αισθήματα... Έχω πολλά να πω μα θα πρέπει να εκτεθώ! Κι εδώ είναι το κλειδί: να διηγηθώ τη ζωή μου σε αγνώστους; Γιατί; Και ποιος είναι ο αναγνώστης; Μόνο και μόνο επειδή μπορώ να το κάνω δε σημαίνει πως θέλω πραγματικά να το κάνω.

Ricco é...

... chi si sveglia la mattina e decide di non andare al lavoro perché fuori dalla finestra è arrivata la primavera
... chi decide la vita che vive
... chi è sano di corpo e di mente
... chi ama ed è amato
... chi non dimentica il bambino che è stato
... < dite la vostra >

Πλούσιος είναι
... όποιος ξυπναέι το πρωί και αποφασίζει να μην πάει στη δουλειά γιατί η άνοιξη του χτυπά το τζάμι
...όποιος αποφασίζει για τη ζωή του
...όποιος είναι υγιής σε σώμα και μυαλό
...όποιος αγαπά και αγαπιέται
...όποιος δεν ξεχνά πως υπήρξε κάποτε παιδί
...< συμπληρώστε >

Tradizione

Να πώς περιγράφει η ελληνική παράδοση την αδερφική και τη μητρική αγάπη:

Ποιος έλατος κρατάει βροχή και ποια κορφή τα χιόνια
ποια σκύλα μάνα τό ' πε αυτό τ' αδέρφια δεν πονιούνται;
τ' αδέρφια σκίζουν τα βουνά κι οι αδερφές τους κάμπους
κι η μάνα πού 'χει τον καημό και τον πολύ τον πόνο
η μάνα σκίζει τη θάλασσα ώσπου να τ' ανταμώσει.

Ecco come la tradizione greca descrive l'amore materno e l'amore tra fratelli:

Quale albero trattiene la pioggia e quale cima trattiene la neve?
che madre può aver detto che i fratelli non si compatiscono?
i fratelli valicano i monti e le sorelle attraversano i campi
e la madre addolorata
scinde il mare pur di incontrare i suoi figli.

Ιστορίες ανθρώπων

Ο Θόδωρας... Αν μου πεις πώς τον θυμάμαι, θα σου πω πάνω από μια... ψησταριά. Ξεκινούσε από νωρίς το απόγευμα να ψήνει, σουβλάκια, λουκάνικα, παϊδάκια, τον εύρισκε το βράδυ, σαν έφευγαν και οι τελευταίες παρέες. Μια ζωή πάνω από τη θράκα, στην τσίκνα και στα λίπη, και δίπλα ένα ποτηράκι με τσίπουρο, «βιταμίνες για το μάστορα», έλεγε και γελούσε, κάπως πρέπει να ξεχνιέται ο άνθρωπος στη δουλειά. Ζωές ανθρώπων που μοιάζουν θλιβερές και μονότονες, ζωές που έρχονται και φεύγουν απλά, αθόρυβα, απαρατήρητα, αλλά η πραγματική ζωή αυτή είναι, οι μύθοι και τα όνειρα κατοικούν αλλού.

credits: ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ

Teodoro, se mi chiedi come lo ricordo, ti risponderò: di fronte a una bistecchiera. Cominciava dal primo pomeriggio a cuocere carne sulla brace: spiedini, salsicce. Quando andavano via gli ultimi clienti si era fatto scuro. Una vita passata accanto alla brace con l’odore di carne bruciata e di grasso e vicino un bicchierino di grappa. “Vitamine per il maestro” diceva e rideva. L’uomo al lavoro deve pur dimenticare...Vite umane che sembrano grame e monotone, vite che vengono e vanno in modo semplice, in silenzio, inosservate, ma la vita vera è questa, i miti e i sogni risiedono altrove.

La vita a colori

Guardando indietro mi rendo conto della mia preferenza verso certi colori durante diversi periodi della mia vita.Visto che non sono e non sarò mai un fashion-victim mi domando se tale preferenza fosse un modo subconscio di mostrare il mio stato d'anima.
L'adolescenza è dominata dal blu scuro; poi è arrivato bordò, verde militare, grigio e nero.
Quando sono venuta in Italia attraversavo il periodo del beige. Tutto beige, tanto beige. Che noia! Un colore che non dà grandi emozioni. Chissà se cercavo di essere neutra, se questo fosse il mio modo di tastare un ambiente nuovo senza creare conflitti.
Poi il periodo marrone; certo dal beige dove vuoi andare? Mica si capovolge il mondo in un giorno! Oppure no?
Il periodo della gravidanza è stato azzurro e rosa e dovevo diventare mamma per indossare il verde dell'erba di un giorno di primavera.
Adesso è tutto a colori, sforzando cosi la vita di essere solare!

To be continued...

Assenza

oggi sono le poesie a parlare al posto mio

σήμερα μιλάει η ποίηση αντί για μένα

Γιῶργος Σεφέρης - «Μυθιστόρημα»

La nostra terra è chiusa, tutta monti
che hanno per tetto il basso cielo giorno e notte.
Non abbiamo fiumi, non abbiamo pozzi non abbiamo sorgenti,
solo poche cisterne, e queste vuote, che risuonano e che veneriamo.
Suono stagnante e sordo, uguale alla nostra solitudine
uguale al nostro amore, uguale ai nostri corpi.
Ci stupiamo di aver potuto una volta costruire
case capanne e ovili.
E le nozze nostre, le fresche ghirlande e le dita
diventano enigmi inspiegabili alla nostra anima.
Come sono nati come si son fatti forti i nostri figli?
La nostra terra è chiusa. La chiudono
due cupe Simplegadi. Nei porti
la domenica quando scendiamo a respirare
vediamo rischiarati al tramonto
rottami di viaggi mai portati a termine
corpi che non sanno più come amare.
(traduzione di Mario Vitti)

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ
ποὺ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα.
Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια δὲν ἔχουμε πηγές,
μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι αὐτές, ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ τὶς προσκυνοῦμε.
Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος με τὴ μοναξιά μας
ἴδιος με τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος με τὰ σώματά μας.
Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε νὰ χτίσουμε
τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας.
Κι οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα
γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴν ψυχή μας.
Πῶς γεννήθηκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας;

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν
οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. Στὰ λιμάνια
τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν᾿ ἀνασάνουμε
βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα
σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν
σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ ἀγαπήσουν.

Κωνσταντίνος Καβάφης - Όσο μπορείς

E se non puoi la vita che desideri
cerca almeno questo
per quanto sta in te: non sciuparla
nel troppo commercio con la gente
con troppe parole in un viavai frenetico.

Non sciuparla portandola in giro
in balìa del quotidiano
gioco balordo degli incontri
e degli inviti,
fino a farne una stucchevole estranea.

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.